จงถามตนเองว่า
ความรู้สึกรักคนๆ นั้น
เคยได้ถูกเอ่ยออกมาบ้างหรือไม่
ไยไม่เริ่มเสียแต่วันนี้
ด้วยการเอ่ยคำว่ารัก
ด้วยการทำสิ่งที่ดีๆ
ให้กับคนซึ่งเป็นที่รัก
เมื่อความทุกข์มาเยือน
จงเพชิญหน้ายิ้มรับความทุกข์นั้น
เพราะเราจะไม่รู้คุณค่าของความสุข
หากไม่มีความทุกข์ในชีวิต
และเมื่อมีปัญหาผ่านเข้ามา
จงต้อนรับมันด้วยความเงียบสงบ
เหมือนการนั่งเฉยๆ เมื่อไฟดับ
เพราะเมื่อเวลาผ่านไป
เราจะมองเห็นสิ่งรอบตัว
ได้ชัดเจนขึ้นที่ละนิด ทีละนิด
ตัดสินใจเดินทางไปด้วยกัน
ไม่ว่าจุดหมายจะอยู่ไกลแต่ไหน
สิ่งที่ต้องใส่เป้สะพายหลังไปด้วย
คือ การให้อภัย
"โกรธเขาเราเร่าร้อนเหลือหลาย
เขาอยู่สุขสบาย บ่รู้
เราเร่าร้อนเดียวดายแดเดือด
ขมขื่นนอนคุดคู้ ค่ำเช้าทรมาน"
ถ้าไม่มีการเริ่มต้น
ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลง
ทิฐิระหว่างคน 2 คน
เหมือนสายน้ำที่กั้นกลางระหว่างความรัก
คนบางคน
ได้แต่ยืนมองอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำ
แต่ไม่เคยแม้แต่พยายาม
จะหาทางข้ามไป
แล้วอยู่ในโลกแคบแคบ
มีสิ่งต่างๆ อีกมากมาย
ที่ใช้เวลาทั้งชีวิต
ก็อาจพบเห็นได้ไม่หมดสิ้น
จงใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่า
เปิดประตูแล้วเดินออกสู่โลกกว้าง
เริ่มตั้งแต่วันนี้
ก่อนที่จะพบว่า
เวลาที่เหลืออยู่นั้น
มันน้อยเกินไปเสียแล้ว
ความสุขหาได้จากที่ไหนบ้าง
บางคนมีเงินทองมากมาย
แต่หัวใจไม่มีความสุข..รุ่มร้อน..ทุรนทุราย
แท้ที่จริงแล้วความสุขหาได้จากทุกหนทุกแห่ง จากดอกไม้เล็กๆข้างทาง
จากสายลมเย็นที่นำมาซึ่งความชุ่มฉ่ำใจ
จากรอยยิ้มจริงใจจากคนรอบข้าง
ความสุขหาได้ง่ายๆ
เพียงแต่เลิกกำหนดตัวเองว่า
อย่างนี้คือสุข อย่างนั้นคือสุข
ความสุขเริ่มต้นเมื่อใจเป็นสุข
ความอบอุ่นจริงใจ
ใช่จะหาได้จากทุกคน
หากมีเพียงคนพิเศษคนหนึ่ง
ที่ให้ความรู้สึกที่จริงใจยามที่ได้อยู่ใกล้ รู้สึกคิดถึงเมื่อยามอยู่ไกล
และเพื่อพิสูจน์ความจริงใจ
คนพิเศษคนนั้นก็ต้องปฎิบัติตน
ให้น่าเชื่อถืออย่างเสมอต้นเสมอปลาย
คนพิเศษของฉันคือเธอ
ไม่มีใครรู้
ว่าชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
ทุกคนมีแต่เมื่อวานนี้
ซึ่งไม่อาจย้อนกลับไปเปลี่ยนแปลง
หรือแก้ไขอะไรได้
เหลือเพียงแต่วันนี้
ซึ่งหากทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
ก็ไม่ต้องกังวล
ว่าชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น