ยิ่งกว่าน้ำใจ

คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน
ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว
รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ดิฉันยืนอยู่
หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆ ตะเกียกตะกายลงจากรถแล้ว
เดินตรงมาทางที่ดิฉันยืนอยู่อย่างเชื่องช้า.....
"แม่หนู...รถประจำทางคันต่อไป จะมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ?..."
หญิงชราผู้นั้นถามดิฉัน ดิฉันจึงถามแกว่า
"แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนล่ะคะ"
พอแกบอกดิฉันก็อุทานเสียงดังลั่น
"อ้าว...ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถคันนั้นเมื่อกี้นี่เองนี่คะ"
"เอ้อ..."  หญิงชราตอบตะกุกตะกักอย่างอายๆ
"คือว่า...บนรถคันเมื่อกี้นี้ มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา
  แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย  ยายรู้ว่า ถ้าคนแก่ๆอย่างยายลุกให้เขานั่ง
  เขาคงจะอายแน่ๆ ยายเลยทำเป็นว่าจะลงเสียที่นี่
  พอยายกดกริ่งให้รถจอด เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ
  ส่วนยายก็...เอ้อ...รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ  แม่หนู........."