ลองอ่านดู...แล้วจะคิดถึงกัน

เมื่อคนเราเกิดมาคนแรกที่เราได้รู้จักก็คือ พ่อกับแม่
และเมื่อเข้าเรียนหนังสือก็มี คุณครู ที่เราได้เจอ ท่านสอนหนังสือให้เรา
และบุคคลที่ 3 ก็คือ เพื่อน ที่ร่วมเรียนหนังสือในชั้นเรียนเดียวกับเรา
เราจะรู้กันบ้างไหมว่าเด็กอนุบาลที่มีเพื่อนที่คอยเล่นขายข้าวแกง
เล่นวิ่งไล่ หรือว่าสารพัดที่จะเล่นกับเรา เค้าจริงใจกับเราหรือเปล่า
นั่นก็เป็นสิ่งที่เราไม่รู้ เพราะว่าเรายังเด็กเกินที่จะคิดเรื่องพวกนี้
แต่ยังจำกันได้ไหม เมื่อเราทำตังต์หาย
จะต้องมีเพื่อนคนนึงล่ะที่หยิบยื่นเศษสตางค์ให้เรายืม
และแม้ว่าเราวิ่งหกล้ม เลือดออก ก็จะมีเพื่อนหนึ่งวิ่งไปตามคุณครูมาพาเราไปทำแผล
และแม้ว่าเราโดนเพื่อนเกเรรังแก ก็จะมีเพื่อนคนนึงคอยยืนอยู่ข้างๆ
แม้ว่าจะปกป้องเราไม่ได้ แต่ก็ช่วยไล่มันให้ไม่มายุ่งกับเรา
คุณเคยคิดกันบ้างไหมคะว่า ตอนนี้...เพื่อนเหล่านี้เค้าหายไปไหนกัน
เค้าอยู่ที่ไหนกัน......
พอเข้าเรียนชั้นประถม เราเริ่มที่จะมีเพื่อนเยอะขึ้น
มีเวลาพูดคุยกันสนุกสนานกันน้อยลง เพราะต้องเรียนมากกว่าเด็กอนุบาล
และเราก็จะเริ่มมีเพื่อนเป็นกลุ่มเป็นก้อนมากกว่า
ยังจำกันได้ไหม เพื่อนที่ชอบวิ่งไปฟ้องครู เมื่อเราไปเปิดกระโปงหรือว่าดึงกางเกง
ยังจำได้ไหม เมื่อไม่มีเงิน เพื่อนก็จะให้ยืม บางครั้งลืมทวง บางครั้งก็ไม่ทวง
จำได้ไหมที่เรากับเพื่อนตั้งกลุ่มทะเลาะกับเพื่อนอีกกลุ่มในห้อง
และบางครั้งในวันนี้ก็อาจมีบางคนที่เคยสัญญาเป็นเพื่อนกินเพื่อนตายกัน
และเรากับเพื่อนต่างก็รักกันมาก
แต่เรา...เองก็ไม่รู้เหมือนกันหรอกนะ ว่าเค้าจริงใจกับเราแค่ไหน.....
เมื่อเรียนมัธยม เราเริ่มมีเพื่อนเยอะกว่าเดิม เริ่มมีการนัดกันไปเที่ยว
โตพอที่จะมีความรัก และบางครั้งก็เริ่มไม่สนใจการเรียน
จำได้ไหมว่า เพื่อนคนนึงที่ชวนเราโดดเรียน ชวนเราไปเที่ยวกลับบ้านดึก
บางครั้งยืมตังค์ก็ไม่ยอมคืน หรือว่า ทวงเอ๊า...ทวงเอา...ยืมนิดหน่อยก็งกอะไรแบบนี้
จำได้ไหมที่เพื่อนชวนเราไปยกพวกตีกันกับคู่อริอีกกลุ่มหนึ่ง
หรือไม่บางคนก็ด่าบอกให้ตั้งใจเรียน
ซึ่งมันก็มีหลายแบบ และเราก็เริ่มจะรู้แล้วว่าใครจริงใจกับเรา หรือไม่จริงใจ......
พอเข้ามหาลัย เราใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่กับตัวเอง เพื่อนก็มี
แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันหมด พอเพื่อนเดือดร้อนก็วิ่งเข้ามา
แต่พอเราทุกข์ เพื่อนก็หายหน้ากันไป...
มีแฟนก็อยู่กันแต่กับแฟน มีเวลาให้แฟนมากกว่าให้เพื่อน
บางคนมีเพื่อนก็อยู่แต่กับเพื่อน ไม่มีเวลาให้แฟน
แต่เราไม่เข้าใจว่า....ทำไมคนเราพอโต ความจริงใจที่มันให้กันก็น้อยลง
ไม่เหมือนตอนที่เป็นเด็ก ทั้งรัก ทั้งช่วยเหลือ
แต่พอโตขึ้น ใครที่เจอเพื่อนที่ดีก็ถือว่า โชคดีเหมือนถูกรางวัลที่ 1
แต่ใครที่เจอเพื่อนไม่ดีก็เหมือนกับว่าตกนรกทั้งเป็น
ทำไมสมัยนี้หาเพื่อนที่จริงใจกันได้ยากเหลือเกิน
พอยิ่งโตไป ทำไมจิตใจคนก็เปลี่ยนไป ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
คุณทุกคนก็คงรู้ถึงความเปลี่ยนไปในตัวเอง
และรู้ถึงความสำคัญที่คุณมีให้กับเพื่อนว่าคุณให้มากน้อยแค่ไหน...
เพื่อนอยู่กับเราไม่นานหรอก
อีกไม่นาน มันก็ไปมีครอบครัว
อีกไม่นาน มันก็ตาย...แล้ว
ทำไมถึงไม่ให้ความสำคัญกับเพื่อนกันบ้าง
อย่างน้อยๆมันก็รับฟังเรา เวลาที่เรานินทาแฟนให้มันฟัง
และมันก็ไม่ปากโป้ง บางครั้งมันก็ยังไปด่าแฟนให้เรา
ถ้าเกิดว่าแฟนมันทะเลาะกับเรา
เห็นความสำคัญกันหน่อย
อย่าปล่อยให้คำว่าเพื่อนเป็นแค่คำๆนึงที่ถูกบัญญัติขึ้นมา...............